Een rondje Texel – Wat kan een wandelaar zich vergissen

Een eiland van 20 bij 8 kilometer, overstroomd door 1 miljoen bezoekers per jaar die zonnen op het strand en de weinige plaatsjes als De Koog, Den Burg en Oosterend bevolken. Dat lijkt niet zo aantrekkelijk om een rondwandeling te maken. Na op alle Waddeneilanden wandelingen te hebben gemaakt uit de gids van WaddenWandelen stelde ik het eiland Texel zolang mogelijk uit. Sommige Tesselaren spreken van ‘een zondvloed van toerisme’ die zich een aantal jaren geleden alleen in de zomer afspeelde maar die zich nu ondanks corona zowat het gehele jaar voordoet. ‘Wat moet een wandelaar daar’, zou je zeggen. ‘Maar wat kan een wandelaar zich vergissen!’

De boot vanaf Den Helder meert aan in ’t Horntje, eigenlijk niet veel meer dan een paar huizen. De eerste etappe van het rondje Texel gaat langs de Mokbaai waar in de VOC-tijd zeilschepen maanden moesten wachten voor de wind goed was om richting het Oosten te varen. Ook nu aanlandige wind, gunstig voor mij als ik met de wind in de rug richting Oudeschild wandel. Boven me het Licht van Troost, het lichtbaken gemaakt van staal van 22 meter hoog, en onder me op de dijk schapen, schapen en nog eens schapen. Texel is niet voor niets het schapeneiland en er leven net zoveel schapen als inwoners. En in het voorjaar komen er nog eens duizenden lammetjes bij. Ze dartelen en springen rond over de dijk. Even later doemen lichte heuveltjes op bij de Hoge Berg. Het eeuwenoude glooiende cultuurlandschap bij Oudeschild is ontstaan in de IJstijd en wordt gekenmerkt door erfafscheidingen van graspollen voor de schapenpercelen. De schapen grazen er nog steeds.

Dag twee laat een heel ander landschap zien: ontelbare vogels en de Wadden. De plaats Oosterend wordt onder de Tesselaars ook wel Jeruzalem genoemd. Het beschermde dorpsgezicht kent namelijk vele kerken en hier wonen nog de Oosterender Vissers die op de Noordzee de kost verdienen. Bij vogelspotplaats Utopia staan vogelaars de lepelaars te tellen, maar ook tureluurs, bontbekplevier en visdiefjes. Eindpunt de Vuurtoren van Eierland lonkt al in de verte al is het nog zo’n tien kilometer lopen. De hoge rode vuurtoren markeert het noordelijkste puntje van het eiland. Ik wandel eerst verder langs het Eierlands Kanaal en ga met het trekpontje naar de overkant. Het landschap is hier weids, de polder is gewonnen van de zee en in de verte zie ik door het heldere weer Vlieland liggen.

Meerdere keren heeft Rijkswaterstaat de opening in de duinen bij de Slufter proberen te dichten. De natuur bleek echter elke keer sterker en achteraf was dit niet erg. Door het terugkerend zeewater dat door de opening stroomt, is een uniek landschap ontstaan waar de natuur haar gang mag gaan. De wandeling van De Cocksdorp naar De Koog is er dan ook eentje om in te lijsten. Op een uitkijkpunt in de duinen nuttig ik mijn lunch en zit bij een dame op leeftijd. Zestig jaar vogelervaring zit naast mij en ze somt de ene vogelsoort na de andere op. Het geeft aan hoeveel rijkdom in het gebied voor me ligt. Na een gesprek over de natuur, vogels en het leven wandel ik tevreden richting De Koog. Onderweg passeer ik kwelders, duinen, grazers en ik eindig bij het zandstrand. Over afwisseling gesproken.

De laatste etappe van het rondje Texel laat het Noordzeestrand en de ruige duinen in het zuiden zien, ook zelfs een bosgebied, De Dennen bij De Koog. Maar vooral hoge duinen langs de kust met fraaie zandtekeningen die de wind heeft gevormd. De voetstappen in het zand zijn zwaar maar de beloning zijn de rust en het uitzicht. Het Nationaal Park Duinen van Texel dat zich van noord naar zuid over het eiland uitstrekt, werd al in 1927 door Jac. P. Thijsse in het Verkadealbum genoemd. Hij wees op de grote natuurwaarde van het eiland. Verderop rechts de Horstmeertjes en links de Geul, een overblijfsel van het Spanjaardsgat uit 1700 en overal meeuwen die in de duinen broeden.

Als afsluiting maak ik een korte wandeling dwars over het eiland van Oosterend naar de Koog. Alle landschappen van Texel komen voorbij: de Waddendijk, kwelders, dijkjes, sloten en kanalen, weiland, bos, duinen, strand en zee. Het geeft aan hoe gevarieerd het landschap is op het eiland. Ik eindig bij de Nol van Bertus, een van de bekendste uitkijkpunten op Texel. De Bertusnol is vernoemd naar een van de eerste vogelwachters van Staatsbosbeheer die vanaf dit hoge duin goed kon zien of niemand stiekem de lepelaarskolonie in de Muy bezocht. Ik word beloond met een prachtig uitzicht over de hele Muy en de Slufter en op een bankje overdenk ik mijn rondje Texel. Wat kan een wandelaar zich vergissen.

Henrie van Zoggel, 17 mei 2021
Ik schreef dit blog voor Wandelnet, Startpunt voor Wandelend Nederland.

Kies een van mijn wandelingen op Texel