Rap Rondje Overasseltse Vennen – Wandelen langs de mooiste vennen

De Overasseltse Vennen heb ik vaak bezocht en het is een van mijn voorkeursgebieden in mijn nabije omgeving. En het zijn niet alleen vennen die je hier ziet. Naast Kersjesven, Meeuwenven, Eendenven en Kersjesven zie je een licht glooiend landschap met mooie heidepartijen, bos en een kleinschalig landschap rond het natuurgebied. En juist daar was ik nog redelijk onbekend. En de paden die dit Rappe Rondje verkent, zijn meer dan mooi. Je loopt tussen onder eikenbomen dwars door weilanden, langs natte partijen en over en langs kleine percelen in een nog ongerept cultuurlandschap. Het zijn kleine schilderachtige akkertjes en weilandjes waarop vee nog vredig graast.

De Overasseltse en Hatertse Vennen is een met glooiende rivierduinen, vele vennen en uitgestrekte heidevelden. Zand uit de bedding van de Maas werd hier in de IJstijd door de heersende zuidwestenwind tot hoge duinen opgeblazen. De Waal had voordien al een laag klei afgezet dat werd samengedrukt tot een ondoordringbare laag. Daardoor bleef het regenwater staan in de
vorm van vennen.

De vennen zijn waterpartijen die niet gevoed worden door grondwater, maar die voor de aanvoer van water grotendeels op regenwater zijn aangewezen. Enige jaren geleden zijn er omvangrijke werkzaamheden in het Vennengebied uitgevoerd om te voorkomen dat de vennen verder zouden verdrogen. Elf van de zestien in Nederland voorkomende amfibiesoorten komen hier voor. Daarnaast zijn er ook verschillende dassenburchten.

De kapel werd in de 15e eeuw gebouwd en was in gebruik door monniken van de abdij van Saint-Valery-sur-Somme die in het gebied een priorij hadden. De kapel was gewijd aan de heilige Walricus (Sint-Walrick) die beschouwd werd als patroon van zieken, specifiek van lijders aan koorts. Behalve om er te bidden in de kapelruïne, togen pelgrims naar deze plaats om er de koorts van zieken ‘af te binden’.

Er is een legende over de hoofdman van de Hoemannen, hij vroeg Sint-Willibrord zijn zieke dochter te genezen en hing lapjes in een boom. De dochter genas en beide bekeerden zich uit dankbaarheid tot het christendom. Karel de Grote zou volgens een legende in 777 lapjes in de boom gehangen hebben, hij liet een kapel oprichten bij de zomereik ter ere van Sint-Willibrord.

Van deze kleinere kreeftensoort zijn alleen vrouwelijke exemplaren bekend. Vrouwelijke marmerkreeften kunnen zich zonder partner voortplanten. De rustige vennen met de eieren van de amfibieën, de larven en de kleine waterdieren zijn een waar walhalla voor de marmerkreeft. Daarom worden deze kreeftjes geweerd door het aanbrengen van rubberen schermen.