De route laat heel veel van het duinengebied zien. De harde wind heeft geen vat op je als je hier beschut door de natuur loopt. Onderweg overblijfselen van de Atlantikwall, de bunkers zijn stille getuige van de ooit hevige strijd hier aan de kust. Onderweg groeten de beelden van Suske en Wiske en Urbanus je en in Oostende pronken de koninklijke gebouwen, protserig en uitbundig, nu echter veel vergane glorie en niet meer dan een plek om te flaneren. Een etappe van een streekpad die er mag zijn, van alles wat. Dat is eigenlijk wat deze route kenmerkt, verscheidenheid met vaak zicht op de Noordzee.

De Schapenweide is een gebiedje van 3 ha groot, gelegen aan de oostelijke grens van de gemeente Middelkerke. Het gebied bestaat uit twee delen: een stuk duinen in het noorden en een zoetwaterplas met rietkraag. Het duinengebied maakt deel uit van de smalle gordel kalkrijke duinen tussen Oostende en Middelkerke. Het grootste deel is begroeid met duindoornstruweel. De plekken, ooit begroeid met helmgras, zijn nu geëvolueerd tot stuif- en mosduin. Hoe dichter naar de plas toe, hoe meer het struweel gemengd raakt met andere struiken, zoals sleedoorn, vlier en populier.

Middelkerke werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 1218, als Middelkerca, omdat het in het midden lag van het langgerekte kusteiland Testerep. Het ontwikkelde zich tot een klein vissersdorp en vanaf 1875 begon de ontwikkeling tot een mondaine badplaats. Van de Eerste Wereldoorlog had Middelkerke erg te lijden, vanwege de nabijheid van het IJzerfront. De plaats werd ontruimd, de kerktoren opgeblazen en bij de bevrijding waren alle huizen beschadigd. Na de oorlog volgde wederopbouw, waarbij Middelkerke weer een badplaats van allure werd. In de jaren ’30 van de 20e eeuw werden de eerste appartementsgebouwen gesticht en werden enkele nieuwe wijken aangelegd. Hoewel in de Tweede Wereldoorlog de Atlantikwall werd gebouwd bleef de schade beperkt. Vanaf de jaren ’50 van de 20e eeuw rukte het massatoerisme op en werden er een groot aantal appartementsgebouwen geplaatst.

Het duingebiedWarandaduinen is sinds 2001 officieel erkend als Vlaams natuurreservaat onder de naam ‘Speelbos-Warandeduinen’. Het natuurgebied bestaat uit duinen, hakhoutstoven van eik en beuk, schrale graslanden en bos. Deze rivierduinen zijn ongeveer 15 000 jaar geleden ontstaan tijdens de laatste IJstijd. De Schelde schuurde toen diepe geulen in de lagen met dekzand. Het stromende water voerde dit zand mee om het verderop weer af te zetten. Zo ontstonden zandbanken in en naast de slingerende rivierbedding. Het duingebied verschaft onderdak aan allerlei diersoorten en wordt open gehouden door een kudde schapen.

Sint-Martens-Voeren maakte deel uit van het graafschap Dalhem, dat midden 13e eeuw onderdeel werd van het Hertogdom Brabant. Bij het Partagetraktaat van 1661 werd Sint-Martens-Voeren aan de Zuidelijke Nederlanden toegewezen. Sint-Martens-Voeren was een landbouw- en fruitteeltdorp, vanaf einde 19e eeuw werden veel akkers in weilanden omgezet. Er was en is nauwelijks industrie, zodat veel mensen vertrokken. Door de bouw van het station Sint-Martens-Voeren (in gebruik tussen 1921 en 1957) won het dorp in belang. De mensen vonden aldus werk in Maastricht, Wezet (Visé) en Luik. En vanaf het einde van de 20e eeuw werd Sint-Martens-Voeren populair als woonplaats onder Nederlanders.

Het gebouw bestaat uit 9 lagen: 7 bovengronds, 2 ondergronds. De naam Silt verwijst naar de zilte (zoutachtige) smaak van de zee, waar het gebouw op uitkijkt. Het ligt als het ware op het landschap en is geïntegreerd in een project van dijkversterking. Het meest zichtbare deel is het hotel in de vorm van een meerpaal. Het nieuwe casinogebouw omvat naast de speelhal ook een multifunctionele evenementenzaal, als sociaal en cultureel ontmoetingspunt, een strandhotel en sterrenrestaurant. Het kunstmatige duin en het uitkragende gedeelte bij de terrassen van het hotel zijn een energiebesparend element. Zowel door schaduwwerking in de zomer, als isolatie in de winter.

De badplaats Westende kwam pas echt tot ontwikkeling toen in 1888 de Brusselse industrieel Édouard Otlet 64 hectare duinen aankocht en er een zeedijk liet bouwen in 1897. Alles werd met privékapitaal gebouwd en de plaats kreeg tennispleinen, een kerk, een postgebouw, een kursaal, een elektriciteitscentrale en de elektrische tramlijn Oostende-Middelkerke(bad), die in 1903 werd doorgetrokken tot in Westende-bad. Dat zou later de huidige moderne Kusttram Knokke-De Panne worden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Westende echter volledig vernield door beschietingen. In de jaren 20 en 30 werd Westende weer opgebouwd. Met de komst van het massatoerisme vanaf de jaren 60 , deed ook het flatgebouw zijn intrede.